مقاله پنجم :

چرا حسين(عليه السلام) فراموش نمى شود؟

اهمیت تاريخ زندگى امام حسين(عليه السلام) که به صورت يکى از شورانگيزترين حماسه هاى تاريخ بشريت درآمده، نه تنها از اين نظر است که همه ساله نيرومندترين امواج احساسات ميليون ها انسان را در اطراف خود بر مى انگيزد و مراسمى پرشورتر از هر مراسم ديگر به وجود مى آورد، بلکه اهميت آن بيشتر از اين جهت است که : هيچ گونه «محرکى» جز عواطف پاک دينى و انسانى و مردمى ندارد و اين تظاهرات پر شکوه که به خاطر بزرگداشت اين حادثه تاريخى انجام مى گيرد، نيازمند هيچ مقدّمه چينى و فعاليت هاى تبليغاتى نيست و از اين جهت در نوع خود بى نظير است.

حسین بن علی علیه السلام از زمره جاودانان، از رهبران بزرگ بشریت است . سخن از وی، سخن از تاریخ نیست، سخن روز است . سخنی از ابدیت است . سخن از همیشگی خروشان و شکوفان و پرفروز است .

اغلب ما اين حقيقت را مى دانيم، ولى نکته اى که براى بسيارى (به خصوص متفکران غير اسلامى) هنوز به درستى روشن نشده و همچنان به صورت معمّايى در نظر آنها باقى مانده اين است که:

چرا اين قدر به اين حادثه تاريخى که از نظر «کميت و کيفيت» مشابه فراوان دارد، اهميت داده مى شود؟ چرا مراسم بزرگداشت اين خاطره هر سال پرشکوه تر و پرهيجان تر از سال پيش، برگزار مى گردد؟

چرا امروز که از «حزب اموى» و دار و دسته آنها اثرى نيست و قهرمانان اين حادثه مى بايست فراموش شده باشند، حادثه کربلا رنگ ابديّت به خود گرفته است؟!

در ادامه مطلب بقیه متن را به همراه پاسخ این سوالها مطالعه نمایید ...

پاسخ اين سؤال را بايد در لابه لاى انگيزه هاى اصلى اين انقلاب جستجو کرد ،

به عبارت روشن تر حادثه خونين کربلا نمودارى از جنگ دو رقيب سياسى بر سر بدست آوردن کرسى زمامدارى يا املاک و سرزمين ها صورت نگرفته.

همچنين اين حادثه از انفجار کينه هاى دو طايفه متخاصم که بر سر امتيازات قبيله اى در مى گيرد، سرچشمه نگرفته است.

اين حادثه در واقع صحنه روشنى از مبارزه دو مکتب فردى و عقيده اى است که آتش فروزان آن، در طول تاريخ پر ماجراى بشريّت، از دورترين زمانها تا امروز، هرگز خاموش نشده است، اين مبارزه ادامه مبارزه تمام پيامبران و مردان اصلاح طلب جهان، و به تعبير ديگر ادامه جنگ هاى «بدر و احزاب» بود.

همه مى دانيم هنگامى که پيامبر اسلام(صلى الله عليه وآله)به عنوان رهبر يک انقلاب فکرى و اجتماعى، براى نجات بشريّت از انواع بت پرستى و خرافات، و آزادى انسان ها از چنگال جهل و بيدادگرى قيام کرد و قشرهاى ستمديده و حق طلبى را که مهمترين عناصر تحوّل بودند، به گرد خود جمع نمود، در اين موقع مخالفان اين نهضت اصلاحى که در رأس آنها ثروتمندان بت پرست و رباخوار مکّه بودند، صفوف خود را فشرده ساخته، براى خاموش کردن اين ندا، تمام نيروهاى خود را به کار گرفتند، و ابتکار اين تلاش هاى ضدّ اسلامى در دست «حزب اموى» و سرپرست آنها ابوسفيان بود.

ولى در پايان کار، در برابر عظمت و نفوذ خيره کننده اسلام به زانو درآمده، سازمانشان به کلّى از هم پاشيد.

بديهى است اين از هم پاشيدن به معناى ريشه کن شدن و نابودى آنها نبود، بلکه نقطه عطفى در زندگى آنها محسوب مى شد، يعنى فعاليت هاى ضدّ اسلامى صريح و آشکار خود را به فعاليت هاى پشت پرده و تدريجى ـ که برنامه هر دشمن لجوج، ضعيف و شکست خورده اى است ـ تبديل نموده و در انتظار فرصت بودند.

بنى اميّه پس از رحلت پيامبر(صلى الله عليه وآله) براى ايجاد يک جنبش ارتجاعى و سوق مردم به دوران قبل از اسلام، کوشيدند که در دستگاه رهبرى اسلامى نفوذ پيدا کنند، و هر قدر مسلمانان از زمان پيامبر(صلى الله عليه وآله)دورتر مى افتادند، زمينه را مساعدتر مى ديدند.

به خصوص پاره اى از «سنّت هاى جاهليّت» که به دست غير بنى اميّه بر اثر علل گوناگونى احيا گرديد، زمينه را براى يک «قيام جاهلى» آماده ساخت.

حقیقت این است که امام حسین (عليه السلام) پس از قرنها، همچنان بر قلبهای انسانهای آزاده، قدرتمندانه حکومت می کند و در جامعه «موج معنوی » ایجاد می نماید، حتی هنوز هم به طور عمیق، یک قدرت محرک معنوی و یک نیروی کنترل اجتماعی بزرگ، به شمار می رود .

اما از زیارت زیارتگاه های مقدس، هرگز سنگها و صخره ها هدف و غایت نمی باشد چه اگر غرض خود آنها می بود، همین کوههای سر به فلک کشیده انسان را از مشقت سفر و طی راههای طولانی بی نیاز می ساخت، پس مقصود بالذات صاحب مزار است و بزرگ داشتن سنگها به جهت شرف انتساب به صاحبان آن مزارات است مانند محترم داشتن جلد قرآن کریم و سنگها و آجرهائی که خانه کعبه و مسجد رسول خدا صلی الله علیه و آله و سایر اماکن مقدس از آنها ساخته شده است .

الان می بینیم که دولتها و ملتها در حفظ مقبره های شخصیتهای بزرگ خویش می کوشند و به دور آنها هاله تقدیس می کشند .

 ای یزید من گواهی می دهم که تو خطاکاری و از راه راست به دوری . یزید خشمگین شده به کشتن قاصد فرمان داد رومی به سوی سر نازنین حسین علیه السلام رفت و آن را بوسید و شهادتین بر زبان جاری کرد و سپس او را گرفتند بر در قصر به دارش کشیدند.

زیارت، ارتباط روحی زائر با صاحب قبر است زائر قبر اباعبدالله الحسین علیه السلام با آن حضرت تجدید بیعت می نماید و لذا ائمه اطهار علیهم السلام با توصیه و ترغیب به زیارت سالار شهیدان، این نهضت مقدس را برای همیشه زنده و جاوید نگه داشته اند، البته زیارت همه امامان مورد تاکید است ولی روایاتی که در ترغیب و تشویق زیارت امام حسین علیه السلام رسیده، فوق العاده زیاد است .

امامان با این توصیه ها در صدد آن بودند که شیعیان پیوستگی عملی با اهداف آن بزرگوار داشته باشند . امام سجاد علیه السلام که خود چندین بار مخفیانه به زیارت سالار شهیدان رفته در گفتار خویش نیز سفارش زیادی به زیارت امام حسین علیه السلام داشته است .

«ابو حمزه ثمالی » گوید: از امام سجاد علیه السلام در مورد زیارت امام حسین علیه السلام پرسیدم، حضرت فرمود:

«زره کل یوم فان لم تقدر فکل جمعة فان لم تقدر فکل شهر فمن لم یزره فقد استخف بحق رسول الله صلی الله علیه و آله » «هر روز آن حضرت را زیارت کن، اگر نمی توانی هفته ای یکبار، اگر نمی توانی ماهی یکبار، پس کسی که اصلا آن حضرت را زیارت نکند، در حقیقت حریم رسول الله را خفیف شمرده است » .

ولی مهمتر از سوگواری و زیارت، آشنائی به مکتب امام حسین و شهدای کربلا و پیوستگی عملی به اهداف بلند آن بزرگوار است . مهم پاک بودن و پاک زیستن و درست اندیشیدن و تاسی عملی به او است .

پی نوشتها :

1. ديباچه‏ای بر رهبری: ص .330
2. به نقل: علامه مغنيه شيعه وعاشورا: ترجمه، ص 59 ـ .58
3.  كامل الزيارات: ابن قولويه.
4. www.afghanistan.shafaqna.com