حاشیه نشینان شهری یا فراموش شدگان اجتماعی؟!

یادداشت مهمان تـبریزبیدار؛ فرخ عبدالله زاده

یکی از چالش‌های مدیریت شهری کشور در دهه‌های اخیر به ویژه در شهرهای بزرگ، نحوه مواجهه با پدیده حاشیه‌نشینی است که در ادبیات علمی جهان، با عنوان سکونتگاه‌های غیررسمی از آن نام برده می‌شود.
 

این پدیده در شرایطی اتفاق افتاده است که دافعه‌های موجود در روستاها و شهرهای کوچک منطقه و جاذبه‌های شهری توأمان ایفای نقش کرده‌اند. شهر تبریز به عنوان یکی از مهم‌ترین قطب‌های صنعتی کشور همواره پذیرایی موج جدید مهاجران حاشیه نشین بوده و از اولین مقاصد این مهاجرت‌ها بوده است.
 

وجود سکونتگاه‌های غیررسمی، به عنوان یکی از بزرگ‌ترین چالش‌هایی است که مدیریت شهری امروز تبریز با آن دست و پنجه نرم می‌کند. شورای شهر تبریز بنا بر وظایف قانونی خویش که نهادی مدنی و برخواسته از درون مردم است، پرداختن به این مهم را باید در اولویت سیاست‌گذاری‌های خود قرار دهد.
 

در شرایط کنونی، بافت‌های ناکارآمد شهری تبریز مشتمل بر دو بافت فرسوده و حاشیه‌نشین است که مجموعاً مساحتی بالغ بر ۲۰ درصد از کل محدوده قانونی شهری را در برمی‌گیرد. اما سهم جمعیتی این بافت از کل جمعیت شهر که با استفاده از آمار بلوک‌ها و حوزه‌های آماری محاسبه شده است، بالغ بر ۵۰ درصد است که این آمار به شدت نگران کننده می‌باشد.

لینک مطلب در تبریز بیدار

متن کامل را در ادامه مطلب مطالعه نمایید...