گروه دین و مذهب آناج: نیمه رمضان که می آید، حقیقتی به وسعت نام کریمت طلوع می کند!

نیمه رمضان که می آید صدای پای عاشقانه ها کریمانه می آید و ناگهان آغوش مدینه از مهتاب پُر می شود!

آسمان به عشق می نشیند و زمین به ضیافت حُسنِ حَسن. فرشته فرشته، دامن دامن پولک است که می بارد به شادباش و لب به لب ذکر است به شیرینی تکبیر، به آذین سقف بلند آرزوهای مادرانه ی زهرا(س) و پدرانه ی علی(ع)...

امشب باید رفت ایوان نجف به مبارکباد فرزند ارشد بوتراب، اولین حاصل عشق.

امشب اهل کرم، به شوق شادی چشم های علی(ع)، به برق نگاه زهرا(س) و به بلندای هر چه خوبی است کاستی هایت را بر تو خرده نمی گیرند.

شادیت را به هر اندازه که می توانی نشان بده، به لطف خداوند محسن و به احترام حسن(ع) همه ناگواری ها را سکوت کن و ببخش.

امشب احسان کن، هرآنچه می توانی، حتی قرصی لبخند، پیاله ای مهربانی، یک لحظه یا علی(ع)، به ذکر یا حسین(ع)...

آری امشب احسان کن، به خجستگی میلاد سبط اکبر رسول(ص) و آرام بخوان خدای حسن(ع) را، به گستردگی سفره ای که به برکت وجود نور چشم زهرا(س) په شده است...

خدا را بخوان تا جام وجودت را به کرامت عادت دهد، دست هایت را به سخاوت بگشاید.

امشب تولد بهار است، زادروز فرخندگی حقیقتِ صبر و صلح. زادروز نور است، اگر می خواهی خیس احسان شوی، به بیعت باران دست دراز کن.

کاسه های خالی را از چه پنهان می کنی؟! به خجالت ثانیه های پشیمانی ات رو برنگیر، چتر برندار. به تلاوت آسمان آماده شو...

لحظه های روحبخش میلاد حسن (ع) را مزمزه کن. می دانم به سخاوت دست هایش ایمان داری، پس عهد تازه کن و از خدا بطلب تا تو را شیرین کام از کرامت حسنی کند.

مهتابِ رویِ کودک زهرا(س) اهالی آسمان مدینه را به التماس آورده، ستاره ها دخیل گهواره برادر حسین اند، به تبرک نور و روشنی!

طبق طبق سلام و تحیت است که به دق الباب خانه زهرا(س) آورده ایم.
 

دست های خالی ام را از نگاهت پُر کن، می خواهم به طعم شیرین احسان تو افطار کنم...

نویسنده: زهرا حبیب پور